ஜெனி.. ஜெனி.. ஜெனிஃபர்..!! 1

டீச்சருக்கும் ஸ்டூடண்டுக்குமான உறவை டீசன்டாக சொல்ல முயன்றிருக்கிறேன். ரொம்பவே மென்மையான காதலும், இதமான காமமும் அடங்கிய கதை. நிறைய சம்பவங்கள், இயல்பான உரையாடல்கள் என அழுத்தமாக சொல்லவே நினைத்திருக்கிறேன். நிதானமாக வாசித்து பாருங்கள். நிச்சயம் உங்களுக்கு பிடிக்கும். பிடிக்கிறதோ இல்லையோ, உங்கள் கருத்தை சொன்னால் எனக்கு மிகவும் பிடிக்கும்.நன்றி. – ஸ்க்ரூட்ரைவர்

இன்று..
ஊர்: சென்னை
இடம்: எனது வாடகை வீடு

நான் அப்போதுதான் ஆபீசை விட்டு வந்திருந்தேன். மாலை 6.10 ஆகியிருந்தது. பைக்கை வீட்டுக்குள் நுழைத்து ஸ்டாண்ட் போட்டேன். கீழ் போர்ஷன் காலிங் பெல்லை அடித்துவிட்டு காத்திருந்தேன். இந்த வீட்டின் மேல் போர்ஷன்தான் என்னுடையது. இந்த கீழ் போர்ஷனில் ஹவுஸ் ஓனர் குடியிருக்கிறார். அசோக் லேலேண்டில் வேலை பார்க்கிறார். இன்னும் ஆபீசில் இருந்து திரும்பி வந்தது மாதிரி தெரியவில்லை. வண்டியை காணோம். அவருடைய மனைவிதான் இருப்பாள். பேர் இந்திரா. நான் இந்துக்கா என்று அழைப்பேன். அவள்தான் கதவை திறப்பாள் என்று எதிர்பார்த்தேன். இதோ.. அவளேதான்..!!

“என்ன அசோக் தம்பி.. ஆபீஸ் அதுக்குள்ள வுட்டாச்சா..?”

“ஆமாக்கா.. சாவி தர்றீங்களா..?”

“இருப்பா.. எடுத்துட்டு வர்றேன்..”

இந்துக்கா உள்ளே சென்றாள். ஒரு அரை நிமிடத்திலேயே சாவியுடன் திரும்ப வந்தாள். உள்ளே சென்று வந்த அந்த அரை நிமிடத்தில் அவளிடம் பளிச்சென்று ஒரு மாற்றம் தெரிந்தது. அது வேறொன்றுமில்லை..!! அவளுடைய மார்பை மூடியிருந்த மாராப்பு, இப்போது நூல் மாதிரி மெலிந்து போயிருந்தது. அவளுடைய கனத்த மார்புகள் ரெண்டும், ஜாக்கெட்டுக்குள் வட்டமாய் புஷ்டியாய் தெரிய, அந்த மார்புகள் பிளந்து கொண்ட இடம் வழியாக, அந்த மெலிந்த மாராப்பு மேலே சென்றது. வேண்டும் என்றே தன் மார்புகளை எனக்கு காட்டுகிறாள் என்று எனக்கு புரியாமல் இல்லை. கொஞ்ச நாளாய் அவளுடைய நடவடிக்கைகளே சுத்தமாக சரியில்லை.

இந்துக்கா என் கண்களை ஒரு மாதிரி போதையாக பார்த்தபடியே, சாவியை என்னிடம் நீட்டினாள். நான் வாங்கிக்கொள்ள கை நீட்ட, அவளோ அதை தராமல் படக்கென்று எடுத்துக் கொண்டாள். நான் சற்றே எரிச்சலாக அவளை நிமிர்ந்து பார்த்தேன். அவள் கண்ணில் இருந்த அந்த போதையை, இப்போது குரலில் குழைத்துக் கொண்டு சொன்னாள்.

“கொஞ்ச நேரம் வீட்டுக்குள்ள வந்துட்டு போயேன் அசோக்கு..!!”

“எ..எதுக்கு..?”

“அவரு வேற இல்லை.. ரொம்ப போரடிக்குது..!! நீ வந்தா.. உன்கிட்ட கொஞ்ச நேரம் பேசிட்டு இருக்கலாமேன்னு பாத்தேன்..”

“இல்லைக்கா.. எனக்கு கொஞ்சம் வேலை இருக்கு.. சாவியை கொடுங்க..!!”

“ம்ம்.. சரி பேசிட்டு இருக்க வேணாம்.. ஒரு காபி போட்டுத் தரேன்.. அதையாவது குடிச்சிட்டு போகலாம்ல..?”

அவள் சொல்லிக்கொண்டே ஒருமாதிரி இழுத்து மூச்சுவிட, அவளது பந்து மார்புகள் ரெண்டும் இப்போது புஸ்சென்று விரிந்தன. அந்த வெளுத்த மார்புச்சதைகள், ஜாக்கெட்டுக்குள் இருந்து வெளியே பிதுங்கி, பின்பு மீண்டும் உள்ளடங்கின. எவ்வளவு முயன்றும் என்னால் என் ஆண்மை சீறுவதை கட்டுப்படுத்த முடியவில்லை. பட்டென்று என் தலையை குனிந்து கொண்டேன்.

ஐந்து வருடங்களுக்கு முன்பு..
ஊர்: சேலம்
இடம்: எங்கள் சொந்த வீடு அல்லது பங்களா

நான் அப்போது ப்ளஸ் டூ ஸ்டூடன்ட். என்னுடைய ரூமில் இருந்தேன். ஒரு பேக்கில் என்னுடைய புத்தகங்களை எடுத்து வைத்துக் கொண்டிருந்தேன். தலையை நிமிர்த்தி மணி பார்த்தேன். இரவு எட்டரை ஆகியிருந்தது. அந்த பங்களாவிலேயே உள்ள இன்னொரு அறையில் என் அம்மாவும், அப்பாவும் சண்டையிட்டுக் கொள்ளும் சத்தம், இங்கே தெளிவாக கேட்டது. அம்மாவின் சத்தம்தான் பெரிதாக கேட்டது. தாலி கட்டிய புருஷன் என்ற நினைப்பு கூட இல்லாமல், என் அப்பாவை உலகத்தில் உள்ள கெட்ட வார்த்தைகள் எல்லாவற்றாலும் திட்டிக் கொண்டிருந்தாள்.

நான் பேக்கை எடுத்து தோளில் மாட்டிக் கொண்டேன். என் ரூமை விட்டு வெளியே வந்து, வாசலை நோக்கி பொறுமையாக நடந்தேன். அம்மாவின் நாராச வார்த்தைகள் இப்போது அதிக டெசிபலில் ஒலித்தன. வெளியே வந்து கேட்டை நோக்கி நடந்தேன். கேட்டுக்கு அருகில் வேலம்மாவும், சந்தானமும் நின்றிருந்தார்கள். வேலம்மா எங்கள் வீட்டு வேலைக்காரி. சந்தானம் தோட்டக்காரன் ப்ளஸ் வாட்ச்மேன். அப்பாவும், அம்மாவும் சண்டை போட்டுக்கொள்ள ஆரம்பித்தால்.. இவர்கள் ரெண்டு பேரும் இந்த மாதிரி கேட்டுக்கு அருகில் வந்து நின்று கொள்வார்கள்.

“என்ன தம்பி.. எங்க கெளம்பிட்டீங்க..?” சந்தானம் சற்றே பதட்டமாக கேட்டான்.

“டீச்சர் வீட்டுக்கு போறேண்ணா.. ஒருவேளை கேட்டாங்கன்னா.. சொல்லுங்க..!!”

“சாப்டக்கூட இல்லையே தம்பி…” வேலம்மா வருத்தமாக சொன்னாள்.

“பரவால்லைக்கா.. எனக்கு பசியில்லை..!!”

நான் சொல்லிவிட்டு கேட்டை திறந்து, ரோட்டில் இறங்கி பொறுமையாக நடக்க ஆரம்பித்தேன். மங்கலான விளக்கு வெளிச்சம்.. நீளமாய் தெரியும் என் நிழல்.. தூரத்தில் குறைக்கும் நாய்கள்.. வேப்பமரத்தின் விநோதமான பூவாசனை.. பொறுமையாக நடந்தேன்.

இது எனக்கு மிகவும் பழக்கமான ஒன்றுதான். அப்பா, அம்மாவை பற்றி பெரிதாக சொல்லிக்கொள்ள ஒன்றுமில்லை. அப்பா ஒரு குடிகாரர். அம்மா ஒரு அடங்காப்பிடாரி. ரெண்டு பேரும் எப்போதாவதுதான் சண்டை போட்டுக்கொள்ளாமல் இருப்பார்கள். வேலம்மாவும், சந்தானமும் கேட்டுப்பக்கம் ஒதுங்குவது மாதிரி, முன்பெல்லாம் அவர்கள் சண்டை போட்டுக் கொள்ளும்போது, நான் என் பெட்ரூமில் போர்வைக்குள் பதுங்கிக் கொள்வேன். அழுதுகொண்டே தூங்கிப் போவேன். ஆனால் இப்போது கொஞ்ச நாளாக, டீச்சர் வீட்டுக்கு சென்று விடுவது.

டீச்சர் என்பது ஜெனிஃபர் டீச்சர். போன வருடம்தான் எங்கள் ஸ்கூலில் வந்து சேர்ந்தாள். மேத்ஸ் சப்ஜெக்ட் எடுக்கிறாள். ஜெனிஃபர் டீச்சருக்கு அப்பா, அம்மா கிடையாது. அநாதை விடுதியிலேயே வளர்ந்தவள். படிப்பை முடித்ததும் எங்கள் பள்ளியில்தான் முதல் வேலை. வேலை கிடைத்ததும், விடுதியை விட்டு வெளியே வந்து, தனியாக வீடு எடுத்து தங்கியிருக்கிறாள்.

ஜெனிஃபர் டீச்சரை பற்றி சொல்ல வேண்டும் என்றால், ஒற்றை வார்த்தையில் தேவதை என்று சொல்லலாம். அவ்வளவு அழகு..!! அவ்வளவு கருணை..!! எந்தநேரமும் சிரித்த முகத்துடன் இருப்பாள். எல்லோருடனுமே அன்பாக பழகுவாள். அவள் கோபப்பட்டு இதுவரை நான் பார்த்ததே இல்லை. எல்லா ஸ்டூடன்ட் மீதும் கவனம் எடுத்துக் கொண்டு கற்றுத்தருவாள். நான் க்ளாஸ் ஃபர்ஸ்ட் என்பதால், என்மீது மட்டும் ஸ்பெஷல் கவனம்.

ஜெனிஃபர் டீச்சரை பார்த்ததுமே எனக்கு ரொம்ப பிடித்துப் போனது. நான் நன்றாக படிப்பவன் என்பதால், அவளுக்கும் என்னை பிடிக்கும். நன்றாக படிக்கும் முதல் மாணவன், அவன் மீது கனிவான டீச்சர்.. என்ற அளவில்தான் ஆரம்பத்தில் எங்களுக்கு பழக்கம். ஆசிரியை மாணவன் என்ற உறவை மீறி, எங்களுக்குள் ஒரு நல்ல நட்பு உருவானது.. ஆறு மாதத்திற்கு முன்பு..!!

அன்று எங்கள் ஸ்கூல் கிரவுண்டில் கிரிக்கெட் ஆடிக்கொண்டிருந்தோம். நான் சில்லி பாய்ன்ட்டில் நின்று ஃபீல்டிங் செய்து கொண்டிருந்தேன். எங்கள் அணி பவுலர் ஒரு ஃபுல்டாஸ் போட, எதிரணி பேட்ஸ்மேன் அடித்தான் பாருங்கள் ஒரு ஷாட்..!! பந்து நேரே பறந்து வந்து, என் நெற்றியில் ‘டமால்ல்ல்…!!!’ என்று அடித்து, அப்புறம் எங்கோ தெறித்தது.

நான் பொத்தென்று சுருண்டு விழுந்தேன். கண்களை கூட திறக்க முடியவில்லை. கொஞ்ச நேரம் கழித்து, இமைகளை மெல்ல கஷ்டப்பட்டு பிரித்தபோது, எல்லா பையன்களும் என்னை சூழ்ந்தவாறு, ‘அசோக்.. அசோக்..’ என்று எழுப்ப முயன்று கொண்டிருந்தார்கள். தூரத்தில் ஜெனிஃபர் டீச்சர், மேலும் சில பையன்கள் புடை சூழ, பதட்டமாக ஓடி வருவது தெரிந்தது. அவள் வருகிறாள் என்று தெரிந்ததும், நான் மீண்டும் கண்களை மூடி, நிம்மதியாக மயங்கிப் போனேன்.

அன்று என் அம்மாவும், அப்பாவும் ஊரில் இல்லை. எதோ சொத்து விஷயமாக எங்கள் சொந்த கிராமத்திற்கு சென்றிருந்தார்கள். ஜெனிஃபர் டீச்சரே என்னை ஹாஸ்பிடல் தூக்கி சென்றாள். டாக்டரிடம் ட்ரீட்மென்ட் செய்ய சொன்னாள். மறுபடி நான் கண்விழித்ததும், அவளுடைய கண்களில் நீர் வழிய சிரித்தாள். கழுத்தில் கிடந்த ஜீசஸ் டாலருக்கு முத்தமிட்டாள். மருந்து கொடுத்தாள். ‘இனிமே கிரிக்கெட்லாம் ஆடாத..’ என்று சீரியசாக திட்டினாள்.

அன்று இரவு நான் டீச்சர் வீட்டில்தான் உறங்கினேன். அன்றுதான் எங்களை பற்றிய பர்சனல் விஷயங்களை பகிர்ந்து கொண்டோம். அவளுக்கு அம்மா, அப்பா இல்லை என்று நான் பரிதாபப்பட, அவளோ ‘இப்படியும் அம்மா, அப்பா இருக்கிறார்களே..?’ என எனக்காக பச்சாதாபப் பட்டாள். ‘இது உன் வீடு மாதிரி.. எப்போவேனா வரலாம்..’ என லைசன்ஸ் கொடுத்தாள். அப்புறம் என் வீட்டில் எப்போதெல்லாம் நிம்மதி தொலைகிறதோ, அப்போதெல்லாம் அதை நான் டீச்சர் வீட்டில் தேடுவேன். அவளும் ஆறுதலளித்து என்னை ஆசுவாசப் படுத்துவாள்.

இதோ.. அவள் வீடு வந்துவிட்டது..!! நீங்களும் வாங்க..!! என் டீச்சரை பாருங்க..!! இவ்வளவு அழகான, அன்பான, அமைதியான டீச்சரை நீங்க எங்கேயாவது பாத்திருக்கிங்களான்னு சொல்லுங்க..!! நான் காலிங் பெல் அடிக்கிறேன்..!! ஓகே..?

“என்ன அசோக்.. இந்த நேரத்துல வந்து நிக்குற..?” கதவை திறந்ததும் டீச்சர் குழப்பமாக கேட்டாள்.

“ச்..ச்சும்மா… உங்களை..” நான் இழுக்க,

“ஓ.. அப்பாக்கும், அம்மாக்கும் சண்டையா..?” அவள் பட்டென்று புரிந்து கொண்டாள்.

“ம்ம்..” என்றேன் நான் அமைதியாக.

“சரி வா.. உள்ள வா.. ஏன் வெளிலேயே நிக்குற..?”

நான் வீட்டுக்குள் நுழைந்தேன். டீச்சர் கதவை சாத்தி தாழிட்டுக் கொண்டே கேட்டாள்.

“சாப்பிட்டியா..?”

“ம்ம்… சா..சாப்பிட்டேன் டீ..டீச்சர்..!!” நான் தடுமாற்றமாய் சொல்ல, டீச்சர் என்னை முறைத்தாள்.

“அசோக்..!!! பொய் சொல்லக்கூடாதுன்னு எத்தனை தடவை உனக்கு சொல்றது..? ம்ம்ம்..? உனக்கு ஒழுங்கா பொய் சொல்லத் தெரியலை..!! முகத்தை பாத்தாலே தெரிஞ்சுடுது..!!”

“ஸா..ஸாரி டீச்சர்..!!”

– தொடரும்

NEXT PART