உன்னை பார்க்கும்போது ஓக்கணும்போல இருக்குடி 1

இந்த ஆளுக்கு எப்பதுமே பிரச்சனன. ஆபீஸ், ஆபீஸ் என்று மாதக்கணக்கில் ஊர் சுற்றுவது. அப்புறம் சமயம் கிடைக்கும்போது இப்படி முடியாதென்று கூறிவிட்டு படுத்துக்கொள்வது வெறுப்பாக இருந்தது. மனம் விரகதாபத்தில் ஏங்கியது. நைட் கவுனை தூக்கிக்கொண்டு ப்ளவுஸை அவிழ்த்துப்போட்டேன். ப்ரா ப்க்கிள்ஸை அவிழ்த்துப்போட்டபோது எதிரே தெரிந்த சினிமா புத்தகத்தில் ஆக்டர் சூர்யா குறும்பாக சிரித்தான். இரவு உடைக்குள் தன் தள, தள் உடம்பை ப்ரீயாக்கிக்கொண்டு படுத்தேன். அணிந்திருந்த புது நைட்டியும், மல்லிகையும் சிரித்தது. ஆனால் எனக்கு இது புதிதல்ல!

இத்தனைக்கும் நான் ஒரு டாக்டர். டாக்டர் மாதவி குட்டி, M.b.b.s. வயது 25. இங்கே சென்னையில் ஒரு ஆஸ்பத்திரியில் டியூட்டி டாக்டராக இருக்கிறேன். முழு நிலாவை போல அழகு, நெகு,நெகுவென்று தந்த உடம்பு, நீளமான கறுத்த அடர்ந்த பின்னல், அடக்கமான குணம், எல்லாம் ஒருங்கே சேர்த்தால் எல்லாருக்கும் நிச்சயமாக ஒரு வித கிளு,கிளுப்பு வரும். பற்கள் வெண்முத்துக்கள்..திமு திமுவென்று பருத்து திரண்ட மார்புகள், ஒன்றாய் புடைத்த பிட்டங்கள், என் தாய் மலையாளி, தந்தை தமிழகம்… இந்த இருவர் இணைப்பில் உண்டான அழகு தேவதை என்று என்னை தாராளமாக சொல்லலாம்… காவேரியின் செழுமையும், மலையாள நாட்டின் வனப்பும் ஒன்று திரண்ட கலப்பினம்..

ஒவ்வொரு பெண்ணுக்கும் வாய்க்கிற கணவன் ஒவ்வொரு விதமாக இருப்பது உண்டு… சிலர் முன்கோபிகள், சிலர் முசுடுகள், நான் இவரை மணந்து கொண்டபொது இவன் கண்ணுக்கு லட்சணமானவர் . இவ்வளவே எனக்கு தெரியும். அதற்காகவே காலேஜில் படிக்கும்போது ஆசை, ஆசையாய் சங்கரனை காதலித்தேன். கை பிடித்தேன். சங்கரன் ஒரு சாதாரண வேலையில்தான் இருந்தான். படிப்பும் குறைவுதான். அப்பா தலையால் அடித்துக்கொண்டார் – ஒரு டாக்டர் இவனை கல்யாணம் செய்துக்கொள்வதா என்று. ஆனால் உண்மையான காரணம் குறைந்த பணத்தில் காலம் தள்ள முடியுமா என்று? காதலுக்கு கண்ணில்லை என்பார்கள். நான் போராடி கல்யாணம் செய்துக்கொண்டதன் ஒரே பலன் என் ஒரே சொந்தமான அப்பாவும் என்னை விட்டு விலகியதுதான். திருமணமாகி சில நாட்கள் ஆகியவுடன் எனக்கு சங்கரன் கசந்துப்போனான். ஏனென்றால் அவனால் ஒரு நிலையான வேலையில் இருக்க முடியவில்லை. ஏதேதோ வேலை செய்தான். எல்லாவற்றிலும் நிரந்தரம் இல்லை. சென்னைக்கு வந்து ஒரு வருடம்தான் ஆயிற்று. ஆனால் உண்மையில் பிரச்சனை என்னவென்றால் இவனால் எனக்கு தீனி போட முடியவில்லை என்பதுதான்… அதனால் வயிற்றில் ஒரு பிள்ளை குட்டியும் தங்கவில்லை…… இப்படி யோசித்தபடியே தூங்கிப்போனேன்.

காலை மணி 8 இருக்கும். ஞாயிறு காலை… ஆஸ்பிட்டல் கிடையாது. வெளிக்கதவு தட்டப்பட்டது. லஷ்மி உள்ளே வந்தாள். அவளும் மலையாளிதான். அவள் கணவன் சென்னைவாசி. லஷ்மிக்கு வயது 20 இருக்கும். ஆனால் ஒரு 30-35 வயதுக்காரி மாதிரி இருப்பாள். மாநிறமாக இருப்பாள். பல கேரள பெண்களுக்கு இருப்பதுபோல சுருட்டைக் கூந்தல். நன்றாக நீண்டு இடை வரை கொஞ்சம் பழுப்பு நிறத்தில் இருக்கும்..முலைகள் 34 இன்ச் இருக்கும் என நினைக்கிறேன். நல்ல சதை பற்றான குண்டிகள். இதுதான் எங்கள் வீட்டு வேலைக்காரி லஷ்மி.

“ஹாய் லஷ்மி ஏன் ஒரு வாரமா ஆள காணோம்” என்றபடியே அவளைப்பார்த்தேன். லஷ்மி உதட்டில் ஒரு காயம் இருந்தது. “ஏன் லஷ்மி என்ன பிரச்சனை… ஏன் அந்த ஆள் ஏடாகூடமாக நடந்துக்கிட்டானா…” என்றபடியே லஷ்மி அழைத்து அருகில் அமர வைத்தேன். நான் கேட்ட அந்த ஆள் “அவ புருஷன்”. அவன் பிரச்சனையே அவன் குடிக்காரன் என்பதுதான்.
தயங்கியபடியே அவள் “நேற்று இரவு … ஒரே குடி… படுத்திட்டான். அது போல இதுவரை நடந்ததில்லை”

“என்ன இதே வேலையா போச்சி” என்று அருகில் இருந்த மெடிக்கல் பேக்கை எடுத்தேன்.
“தயங்காதே… கிட்டே வா…பார்க்கிறேன்… கூச்சப்படாதே…”
ஏராளமாக பல் குறிக்கள், விரல் பதிவுகள் …. ஆம் இந்த குடிகாரன் பிரச்சனை ஒரு பிரச்சனைத்தான். ஆயிரம் பிரச்சனைகள் இந்த சமுதாயத்தில். இதற்கெல்லாம் தீர்வே கிடையாதா?
“ஏன் இப்படி அடி படறே… இந்த வாழ்க்கை உனக்கு தேவையா?”
எப்போதெல்லாம் நான் அவளிடம் இதை சொன்னாலும் லஷ்மி சிரிப்பாள்.
“அம்மா உங்களுக்கு ஒன்றும் புரியாது” என்றூ அவள் சொல்லும்போதெல்லாம் எனக்கு வியப்பாக இருக்கும்.
“சரி, நீ கேட்க மாட்டே… குறைந்த பட்சம் அவனை கூப்பிட்டுக்கொண்டு வா…நா அவனுக்கு அட்வைஸ் பண்றேன்”
ஆனால், அடுத்த முறை அவள் வரும்போது அவனையும் அழைத்து வருவதாக ஒத்துக்கொண்டாள். நானும் அவனிடம்
அவன் போதை பழக்கத்தை பற்றி பேசுவதாக சொன்னேன்.

அன்று மாலை 6.00. சங்கரன் அவன் ஆபீஸ் பார்ட்டி என்று போய்விட்டான். இரவு பத்து மணிக்கு வருவதாக சொன்னான்.
அப்போது பெல் அடித்தது. யாராக இருக்கும் என்று யோசித்தப்படியே வந்து கதவை திறந்தேன். அங்கே லஷ்மி நின்றுக்கொண்டிருந்தாள். அப்போதுதான் அவனை பார்த்தேன். கொஞ்சம் ஒதுங்கி நின்றுக்கொண்டு இருந்தான். அவனையும் உள்ளே விடலாமா என்று யோசித்துக்கொண்டு இருந்தேன். லஷ்மி வெறும் நைட்டியை மட்டும் போட்டுக்கொண்டு இருந்தாள்.

அடிப்பாவி… நான்தான் வீட்டில் நைட்டி சாயங்காலம் வரை போட்டிருக்கிறேன் என்றால் இவளுமா? அவள் உள்ளே எதுவும் போட்டுக்கொண்டு இருக்கவில்லை என்று அப்பட்டமாக தெரிந்தது.

“அம்மா, அவரை நான் அழைத்துக்கொண்டு வந்துள்ளேன்.. நீங்கள் ஏதாவது சொல்ல வேண்டும்” என்றாள்.
“உள்ளே வா” என்று உள்ளே இருவரையும் அழைத்து கதவை தாளிட்டேன்.

லஷ்மி உள்ளே வந்து நாற்காலியில் அமர சொன்னேன். நான் அவனை பார்த்து உள்ளே வா என்றேன்.
“உன் பேர் என்னப்பா?’
“ராக்கப்பன்”
அப்போதுதான் அவனை உன்னிப்பாக கவனித்தேன். ஷேவ் எதுவும் செய்திருக்கவில்லை. காலையில் அடித்த விஸ்கி போதை இன்னும் தெளிந்திருக்கவில்லை என்பது போல பட்டது. ஆனால் ஆரோக்கியமாகத்தான் இருந்தான். அந்த ஷர்ட்… அது கூட நான்தான் எப்போதோ கொடுத்தது. அவன் என்னை பார்த்தபோது அவன் கண் எவ்வளவு கவர்ச்சியாக இருக்கிறது என்று பட்டது… அந்த கால ரஜினி காந்த் போல…. ஒரு கவர்ச்சி. என்ன அவனுக்கு ஒரு முப்பது வயதிருக்கும் என்று தோன்றியது. என்னை விட ஒரு சில இன்ச் உயரமாக இருந்தான். அவன் பார்வையை பார்த்தேன்… என் முலையையே மெல்லிய நைட்டியோடே உற்று பார்ப்பது தெரிந்தது.
ஏனோ எனக்கு இனம் புரியாத உணர்வு அப்போது ஏற்பட்டது…ஏன் சங்கரன் என்னை சரியாக கவனிக்காததாலேயா… இல்லை இவன் அருமை,பெருமைகள் லஷ்மி அடிக்கடி என்னிடம் கூறுவதாலேயா?? என்னவோ தெரியவில்லை, ஆனால் கோபப்படவில்லை என்பது மட்டும் நிஜம். எதோ நான் அவனிடம் குடியின் பாதிப்புகளை ஒரு டாக்டர் போல கூறினேன். ஆனால் அவன் அதை கேட்டானோ என்று தெரியவில்லை… அவன் பார்வை என் அலமாரியில் சென்றது. அங்கே ஒரு ஜானி வாக்கர் என் ப்ருஷன் ஒரு தடவை வாங்கி வந்தது பார்த்தது தெரிந்தது… எனக்கு புரிந்து விட்டது… “இல்லேப்பா!” அது ஒரு பார்ட்டியில் எங்களுக்கு கிடைத்த கிப்ட் என்றபடியே அதை நோக்கி நான் செல்லும் போது என் நைட்டி மேலே போர்த்தியிருந்த டவல் கீழே விழுந்தது. அதை எடுக்க நான் குனியும் போது என் பருத்த மார்புகள் பொதுக்கென்று பிதுங்கியது… அதை அவன் மேலும் பார்க்கவே என் மனம் மேலும் கிளுகிளுப்படைந்தது…..

“இதுவரையில் யாரும் நீங்கள் சொன்னதுபோலே யாரும் சொல்லவில்லை. என்னை விட உங்களுக்கு வயது குறைவு இருக்கும் என நினைக்கிறேன். ஆனால் உங்கள் பேச்சு எனக்கு புதுசா இருக்கு! நான் குடியை நிறுத்த முயற்ச்சி செய்யறேன்” என்று அவன் சொன்னபோது லஷ்மியின் முகத்தில் ஒரு சந்தோஷம் தெரிந்தது…
அவர்களை அனுப்பி வைத்தேன். கையில் ஒரு புத்தகம் கிடைத்தது…

ஒரு அரை மணி நேரம் கழித்தவுடன் கதவு மறுபடியும் தட்டப்பட்டது… யாரு அது? இன்னிக்கு ஞாயிறாச்சே! யாரும் பேஷண்ட் கூட இருக்காதே? என்று யோசித்தப்படியே வந்து கதவை திறந்தேன்…எனக்கு ஒரே எரிச்சல். இன்று குளிக்கக்கூட முடியவில்லை. குளிக்கவிடாமல் ஒரே ரோதனை போச்சு…..

“யாரது” என்று எரிச்சலோட கதவை திறந்தேன்.
“மாது… நான் எல்லா பாட்டிலும் இந்த பேக்கில் போட்டுள்ளேன். நீங்களே இதை உடைத்துவிடுங்களேன்” என்று அவன் கூறியபோது எனக்கு முதலில் பட்டது அவன் என் செல்லப்பெயரை சொல்லிக் கூப்பிட்டதுதான்….. ஆனால் அவன் அதைப்பற்றி அவன் கவலையே படாமல் இருப்பது எனக்கு பிடித்து இருந்தது…