காதலர் தினத்தில் என்னை அம்மா காமூகனாக்கினாள்

சென்ற காதலர் தினத்தன்று தான் என் அம்மாவுக்கு காதலர் தின கிஃப்டை கொடுத்து என்னோட இன்செஸ்ட் காமக்காதலியாக ஏற்று கொண்டேன். அம்மாவுக்கு மகன் காதலர் தின பரிசு அவ்வளவு ஈஸியாக கொடுத்து விட முடியுமா? இதெல்லாம் நடக்கிற கதையா ? சும்மா ஓட்டாதே என்று நீங்கள் முனகுவது புரிகிறது.

சென்ற ஆண்டு இதே தினத்தில் நான் நான் சாக முடிவெடுத்தேன். வழக்கம் போல காதல் தோல்வி தான். காதலிக்க ஆரம்பித்து எல்லாம் நன்றாக போய் கொண்டிருந்து, 3 ஆண்டுகள் கழித்து தான் காதலியோடு பிரேக்அப் ஆகி மொத்த வாழ்க்கையில் ஃபிளாப் ஆனது. இருவரும் இன்ஜினியரிங் படித்து விட்டு பெங்களூரில் ஒரு கம்பெனியில் வேலைக்கு சேர்ந்தேம். படிக்கும் போதே லவ் டெவலப் ஆகி இருவரும் படிப்பு முடிந்து நல்ல வேலை கிடைத்த பிறகு திருமணம் செய்து கொள்ள திட்டமிட்டோம்.

படிக்கும் வரை காதல் இனித்தது. ஆனால் ஒரு கம்பெனியில் டிசைன் டிபார்ட்மென்டில் வேலை பார்க்கும் போது தான் ஈகோ போர் மூண்டுவிட்டது. படிக்கும் போது அந்த ஈகோவெல்லாம் வரவே இல்லை. பிறகு எப்படி வந்தது என்று எனக்கே புரியவில்லை. யோசித்து பார்த்த போது எல்லாம் முடிந்து போனது. இனிமே காதலை மட்டும் இல்லை என் வாழ்க்கையும் போனது போன்ற நிலையில் இருந்தேன்.

அலுவலகத்தில் டிசைன் பிரிவில் என்னை விட என் காதலி திறமைசாலியாக இருந்தாள். நானும் மகிழ்ந்தேன். இதில் எந்த ஆச்சரியமும் இல்லை. அவள் படிக்கும் போது பாடத்தில் கவனத்தோடு இருந்தாள். நான் அவள் மேல் அல்லவா கவனத்தில் இருந்து காதல் வலை விரித்து, கற்பனையில் டூயட் பாடி கொண்டிருந்தேன். படிப்பு முடிந்த போது ஒரு நாள் அவள்,

“இதெல்லாம் இப்போ முடிவு எடுக்க முடியாது. ரெண்டு பேரும் சேர்ந்து டிராவல் பண்ணுவோம் லைஃப்ல செட்டில் ஆன பிறகு ஃப்யூச்சரை பத்தி யோசிப்போம். பட் இப்போதைக்கு உன் மேல எனக்கு லவ் இருக்கு. அதுக்காக நான் அதை ஒவ்வொரு தடவையும் இருக்கு, இருக்குனு ப்ரூவ் பண்ணிகிட்டு இருக்க முடியாது. லைஃப்ல இன்னும் எவ்வளவோ இருக்கு. வா பெங்களூர்ல எங்க அப்பா ரெஃபர் பண்ணின கம்பெனியில நம்ப ரெண்டு பேருக்கும் வேலைக்கு சொல்லியிருக்கேன்.

நோ இன்டர்வியூ, போய் வேலையில ஜாயின் பண்ண வேண்டியது தான். பட் முதல்ல டிரெயினிங் இருக்கும். அப்புறம் நம்ப டேலன்டை ப்ரூ பண்ணா தான் சர்வே பண்ண முடியும். என்ன சொல்றே?”

என்று என் காதலி தீர்க்கமாக கேட்ட போது, ஒரே கேள்வில் காதலும், வாழ்க்கையும் அடங்கி விட்டதால், அவள் வார்த்தைகளை ஆமோதித்து அவளோடு பெங்களூர் கிளம்பி போனேன். முதலில் அவள் சித்தி வீட்டில் தங்கி, பிறகு நான் பேச்சிலர் ரூமிலும், அவள் வொர்க்கிங் வுமன்ஸ் ஹாஸ்டலிலும் தங்கி கொண்டோம்.   கம்பெனி டிரெயினிங்லேயே என்னோட வண்டவாளம் தெரிஞ்சு போச்சு. இவன் தேறமாட்டான் என்றே முடிவு கட்டிவிட்டார்கள். அப்போது என் காதலி எனக்கு அட்வைஸ் பண்ணி என் திறமையை இம்ப்ரூவ் பண்ண சொன்னாலும், எந்த பாடம், வேலை என்றாலும், தியரி அல்லது பிராக்டிகல் அடிப்படை கோட்பாடுகளை ஒழுங்காக படிக்காமல் வேலைக்கு சேர்ந்த பிறகு எங்கே உடனே என்னை திருத்தி கொண்டு, திறமையை நிரூபிப்பது.

சொதப்பலுக்கு மேல் சொதப்பல் ஒரு கட்டத்தில் எனக்கு வேலை போய் விடும் சூழலில் என் காதலி அதே தீர்த்தோடு, இப்போ எதையும் யோசிச்சு பிரயோஜனம் இல்லடா. நமக்கு எது வருமோ அதுல தான் ஜெயிக்க முடியும். உனக்கு இந்த ஃபீல்டுல முன்னாடியே ஆர்வம் இல்லேனு தெரிஞ்சிருந்தா நீ அப்பவே போல்டா வேற முடிவு எடுத்திருக்கணும். இனிமே திரும்பி கூட பார்க்க முடியாது. ஆனா இதே படிப்புக்கு வேற டிபார்ட்மென்ட வேலை கிடைக்கும். இதே பெங்களூர்ல டிரை பண்ணு. என்னால முடிஞ்சது உனக்கு ஒரு 3 மாசம் டைம் தர்றேன். உன்னோட செலவுகளை நான் பார்த்துகிறேன். ஜாப் கிடைச்சு நல்ல சேலரி ஸ்கேல் வரும்போது ஃப்யூச்சரை பத்தி யோசிப்போம். என்ன சொல்றே?” என்றாள்.

ஹாஹா என்ன சொல்வது. அவளை சொல்லி குற்றமில்லை. அவள் இடத்தில் ஒரு பெண்ணாக அதை தான் சொல்லி இருப்பேன். காதல் வசனம் எல்லாம் யதார்த்த வாழ்க்கைக்கு உதவாது. அவள் காதலுக்காக நான் கல்லூரியில் கவனத்தோடு படிக்காமல் படிப்பை தியாகம் செய்தேன். ஆனால் அதை சொல்லி எனக்காக அவள் வாழ்க்கையை தியாகம் செய்ய சொல்ல முடியுமா?  மேலும் அவள் செலவில் 3 மாதம் தங்கி இருக்க மனம் இல்லை.

வெறும் இன்ஜினியரிங் டிகிரி போதுமா? எந்த திறமையை வைத்து கொண்டு வேலை தேடுவது, இன்ஜினியரிங்கை பொறுத்தவரை யுனிவர்சிட்டி மார்க்சீட் எல்லாம் வேஸ்ட். அவர்கள் வைக்கும் நுழைவுத்தேர்வில் தேறினாலே வேலை உறுதி. அதற்கு அசாத்திய திறமையும், பாடத்தில் ஏதாவது ஒரு பிரிவில் ஆர்வமும் இருக்க வேண்டும். படிக்கும் போது காதலில் ஆர்வமாய் சுற்றிய எனக்கு என்ன கண்றாவி தெரியும்.

3 வது நாளே ஊருக்கு திரும்ப காதலியிடம் சொன்ன போது,

“எந்த டேலண்டும் இல்லாம ஈகோவை வைத்து கொண்டு வாழ்ந்துட முடியாது. அதுக்கும் ஒரு தகுதி வேணும். சரி இதுக்கு மேல சொல்றதுக்கு என்ன இருக்கு. நான் சாரிலாம் சொல்ல மாட்டேன். வாழ்த்துக்கள். ஒரு நல்ல ஃப்ரெண்டை மிஸ் பண்ணுறேன். அவ்ளோ தான் ஒரு நல்ல ஃப்ரெண்ட்டு தான், பெஸ்ட் லவ்வரா மாறி  ஃப்யூச்சர் ஹஸ்பென்டா இருக்க முடியும். சோ ஐ லாஸ்ட் மை பெஸ்ட் லவ்வர். பட் ஸ்டில் வி ஆர் பெஸ்ட ஃப்ரெண்ட்ஸ்“ என்று சொல்லி கை கொடுத்த போது, கதறி கூட அழ முடியாமல் வக்கற்று அவளை விட்டு விலகி வந்தேன். கடைசியில் எதற்காக கல்லூரி படிப்பை தியாகம் செய்தேனோ அந்த காதலை கூட அவள் ஏற்றுக் கொள்ளவில்லை. உலகம் சூன்யமானது. ஊருக்கு திரும்பினேன்.

ஒரு மாதம் வரை வீட்டுக்குள் முடங்கி கிடந்தேன். எனது வலி அம்மாவுக்கு மட்டுமே புரிந்தது. பல நாட்கள் ஆறுதல் சொல்லி என்னை தேற்றினாள். அம்மா இல்லாத வீட்டில் மகன்கள் துரதிருஷ்டசாலிகள் தான். மகன்களை அம்மாக்கள் மட்டுமே புரிந்து கொள்ள முடியும். எந்த பெண் என்னை தூக்கி எறிந்தாலோ அதே பெண் அம்மா வடிவில் என் சோகத்தையும் சேர்த்து தூக்கி சுமந்தாள். அதே பிரபல கம்பெனியில் ஆட்டோ மெக்கானிக் சர்வீஸ் பயிற்சியில் சேர்ந்தேன். அதே கம்பெனியின் சர்வீஸ் சென்டரில் என் திறமையை நிரூபித்து சீஃப் சர்வீஸ் இன்ஜினியர் ஆனேன். பிறகு நானே தனியாக சர்வீஸ் ஃபிரான்சைஸி எடுத்து ஓனர் ஆகிவிட்டேன். அத்தனை சாதனைக்கும் கூட இருந்து என்னை உற்சாகப்படுத்தி சாகப்போனவனுக்கு உயிர் கொடுத்தது அம்மா மட்டும் தான்.

அதே கம்பெனி ஆட்டோ டிசைனில் தோற்ற நான் அதே துறையில் சர்வீஸ் துறையில் கம்பெனி போற்ற பேரெடுத்தேன். சொந்த ஊரில் சுகமான வாழ்க்கை, வாழ்க்கையின் வேறு கதவு திறந்தது. அதற்குள் பல பாடங்கள் படிக்க வேண்டியது இருந்தது. அதற்கு பிறகு நட்பு, தோழி எல்லாமே அம்மா தான். அவளுக்காக மட்டுமே வாழ முடிவு செய்தேன். அவளை சந்தோஷப்படுத்த அடிக்கடி வெளியே அழைத்துச் சென்றேன்.

அம்மா ஒரு முறை என்னிடம்,

“டே உன்கூட வரும்போது ஏதோ வேற மாதிரி தோணுதுடா. மகன்கிட்டே எப்படி சொல்றதுனு தெரியல. உன் வயசுல நான் இப்படி வெளியே சுத்தணும்னு ஆசை பட்டேன். அதுக்கு என் குடும்ப சூழலில் வாய்ப்பு இல்ல. காதலிக்கிற தைரியமும் இல்ல. கல்யாணம் ஆன பிறகு ஹிட்லரோட தான் குடும்பம் நடத்தினேன். அப்பவும் இப்படி சந்தோஷம் கிடைக்கல. ஆனா இப்போ அதெல்லாம் அனுபவிக்கிற மாதிரி தோணுது டா. எனக்குள்ள என்னமோ மாற்றங்கள். புதுசா பிறந்த மாதிரி இருக்குடா. உனக்கு என்கிட்டே வித்தியாசம் தெரியுடா டா. தெரிஞ்சா கூட தாங்க்ஸ் உனக்கு தான்“ என்றாள்.

அப்படியே அள்ளி அணைத்து அம்மாவை முத்தமிட்டேன். அம்மாவும் ஆசையோடு முத்தம் கொடுத்து அணைத்து கொண்டாள். இருவரும் கொஞ்சம் நேரம் கட்டி அணைத்து கொண்டு நின்றோம். எதுக்குமா தாங்க்ஸ். லைஃப்ல தோத்து போய் நான் வந்தப்போ எனக்கு திரும்ப வாழ்க்கையை புரிய வச்சு, திரும்ப என்னை பெத்து எடுத்த மாதிரி ஆளாக்கினது நீ மா அதுக்கு நான் தான் உனக்கு தாங்க்ஸ் சொல்லணும்“ என்றேன். அதற்கு பிறகு அன்று இருவரும் எதுவும் பேசிக்கொள்ளாமல் அணைத்த கொண்டு முத்தத்தில் மட்டுமே பேசி எங்கள் உணர்வுகளை பரிமாறி கொண்டோம். அந்த நாள் தான் பிப்ரவரி 14, காதலர் தினம். அது தற்செயலாக அமைந்தது.